Zamioculcas – charakterystyka, uprawa i pielęgnacja

Zamioculcas – charakterystyka rośliny

Zamioculcas to bylina należąca do rodziny obrazkowatych, która pochodzi z terenów wschodniej oraz północno-wschodniej Afryki (można go spotkać np. w Tanzanii czy na Zanzibarze). Zazwyczaj porasta kamieniste i suche tereny, a często ma też ograniczony dostęp do światła gdyż jest zasłoniony przez inne, wyższe rośliny. Dzięki tak trudnym warunkom rozwoju, jest niezwykle odporny na czynniki zewnętrzne i dlatego nazywa się go „żelazną rośliną”. Głównym elementem dekoracyjnym tej rośliny są liście. Są długie, intensywnie ciemno zielone, błyszczące i wzniesione do góry. Wyrastają z podziemnych kłączy. Ogonki liści są grubsze u nasady oraz pokryte brązowo zielonymi plamkami i prążkami. Roślina wypuszcza rocznie około 3-7 nowych listków. Ponadto osiąga wysokość około 1 metra i potrzebuje dużo miejsca do efektywnego wzrostu.

Zamioculcas – uprawa

Uprawa tej rośliny nie jest zbyt wymagająca, gdyż wytrzymuje nawet dłuższe okresy bez dostępu do wody i światła. Najlepiej posadzić go w jasnym, półcienistym miejscu. Urośnie też w całkowicie zacienionym, ale wtedy jego liście będą miały mniej intensywną, jasno zieloną barwę. Natomiast jeżeli promienie słoneczne będą zbyt ostre, to na liściach mogą pojawić się przebarwienia w brązowym kolorze. Podłoże powinno być luźne, przepuszczalne, piaszczyste, o lekko kwaśnym odczynie. Przed posadzeniem można wykonać drenaż. W okresie letnim, temperatura powietrza w pomieszczeniu, w którym rośnie, powinna wynosić około 25 stopni C, natomiast zimą około 16-20 stopni C (ale nie powinna spaść poniżej 15 stopni C). Roślina jest też dość odporna na różne choroby czy szkodniki.

Zamioculcas – pielęgnacja

Zamioculcas nie lubi nadmiernego podlewania, ponieważ w swoich liściach i podziemnych kłączach gromadzi zapasy wody. Nadmierne podlewanie i zalanie rośliny może spowodować zgnicie korzeni, opadanie liści a nawet jej całkowite obumarcie. Dlatego podlewamy dopiero wtedy, kiedy wierzchnia warstwa gleby będzie całkowicie sucha. Do nawadniania najlepiej używać wody o temperaturze pokojowej, która odstała przez jakiś czas. Warto też pamiętać, aby unikać bezpośredniego moczenia liści. Może to powodować tworzenie się na nich osadu wapiennego, który wygląda nieestetycznie, a liście nie są wtedy odpowiednio błyszczące. W okresie zimowym najlepiej w ogóle wstrzymać nawadnianie. Raz na jakiś czas możemy dodatkowo odżywić roślinę. W sezonie (luty-wrzesień) wykonujemy ten zabieg nie częściej niż raz na 4 tygodnie, natomiast przez pozostałą część roku nawozimy tylko raz na około 8 tygodni. Najlepiej używać płynnej mieszanki nawozów mineralnych lub wieloskładnikowych, którą znajdziemy w sklepach ogrodniczych. Należy jednak stosować maksymalnie połowę dawki, która jest zalecana dla danego nawozu.

Zamioculcas – przesadzanie i rozmnażanie

Jeżeli nasza roślina jest młoda, to przez pierwsze lata najlepiej przesadzać ją każdego roku. Starsze egzemplarze przesadzamy raz na 2-3 lata. Czynność tą najlepiej wykonać wiosną lub pod koniec okresu letniego. Doniczka, do której przesadzamy roślinę, powinna być dość szeroka, ponieważ zamioculcas lubi się rozrastać. W donicy robimy drenaż, a następnie wkładamy roślinkę do ziemi Przy przesadzaniu należy obchodzić się z nią delikatnie, aby nie uszkodzić korzeni. Roślinę możemy też z powodzeniem rozmnożyć. Pierwszym sposobem jest podział rozrośniętych karp, które delikatnie rozdzielamy i sadzimy w oddzielnych naczyniach. Innym sposobem jest pobranie sadzonek liściowych. Najlepiej wykonać to pomiędzy kwietniem a czerwcem. Pobieramy je z dolnej części ogonka liściowego. Następnie każdy listek ucinamy przy nasadzie i wsadzamy do ziemi tak, aby ich dolna część znajdowała się w ziemi na głębokość około 1 cm. Ten sposób wymaga jednak więcej czasu na wzrost, ponieważ nowa roślina pojawi się dopiero po kilku latach od posadzenia.